Het ongewisse lot van Kajak1
Ruim een uur helemaal alleen (11.02-12.11 uur)
- 11.02 uur Laatste contact met Kajak2
- 11.54 uur Bij vaargeul en binnenvaartschip
- 12.11 uur Redding door KNRM
Kajak1
Ondertussen wist ik niet waar Kajak2 en Kajak3 waren en of ze begrepen hadden dat ik in nood was. Ik dacht dat ze misschien dachten dat ik eigenwijs het rondje probeerde af te maken en dat ze misschien bij KOIJ op me stonden te wachten. Iemand moest me redden of de KNRM waarschuwen. Mijn mobiel lag achter in de kano en had ik sowieso niet kunnen bedienen. Ik heb geprobeerd om de antenne van mijn PLB uit te trekken. Ik kon niet goed kijken hoe dit knopje van de antenne zat en het lukte niet om het met handschoenen aan uit te trekken. Handschoenen uittrekken of verder proberen om met handschoenen aan de antenne uit te trekken leek met een te groot risico op omslaan. Had bedacht dat als ik om zou slaan dan handschoenen uit te trekken en PLB te activeren. Onder mijn dagluik lag ook nog een flare, maar daar had ik nooit bij gekund.
Kajak2
Vanuit onze relatief veilige situatie in ons vlotje hebben Kajak3 en ik ons zorgen gemaakt om het leven van Kajak1.
Kajak3
Beiden maakten we ons zorgen over Kajak1. Die was inmiddels uit het zicht verdwenen. Ik vermoedde dat het in de vaargeul nog harder zou waaien en dat de golven daar hoger zouden zijn. Er is daar immers meer lengte. Ik wist dat hij een PLB bij zich had en hoopte dat hij die zou gebruiken.
Koers richting vaargeul
Kajak1
Ik heb nog een hele tijd geprobeerd om de boot tegen de wind in te draaien, maar dit bleef niet lukken. Op een gegeven moment ben ik daar weer mee gestopt en heb ik me geconcentreerd op het overeind blijven. Ik had nog hoop om in de luwte te kunnen komen van de werkboot voor de aanleg van het Strandeiland. Die boot zag er verlaten uit en het lukte me niet om er in de buurt te komen. Idem niet om bij een duwbak te komen die iets verderop voor anker lag. Ik dacht nog aan het vastklampen aan een boei, maar behalve dat ik er niet in de buurt kwam, leek me dat ook te risicovol en onmogelijk. Pas na een tijdje bedacht ik om mijn scheg in te halen en dan proberen te draaien. Maar de golven waren toen al te hoog en dit lukte niet. Een paar keer toen er even minder golven waren heb ik dit nog wel geprobeerd, maar voordat ik substantieel gedraaid was waren er weer golven die me weer onhoudbaar parallel aan de golven terug zetten. Een paar keer had ik het gevoel stabiliteit te verliezen, maar gelukkig hield ik het overeind.
Af en toe keek ik even in de richting waar ik in ging (rechts dus richting het oosten), maar voelde me niet stabiel genoeg om goed te kijken. Ik zag wel een andere werkboot in de verte en de vaargeul. Verder was er heel weinig leven op het water en vroeg me ook af of vrachtboten nog voeren. Een paar honderd meter voor de vaargeul zag ik plots een boot richting het oosten varen. Ik geprobeerd met zwaaien zijn aandacht te trekken, maar er gebeurde niets.
Alerte binnenvaartschipper
Kajak1
Vlak bij de vaargeul zag ik twee boten in het oosten verschijnen die richting Amsterdam voeren. De boten waren net elkaar aan het inhalen. Ik wilde door die boten gezien worden en wilde dat ze begrepen dat ik in nood was. Gelukkig zat ik net voor die boten. Op het laatst heb ik nog snel een stukje naar voren gevaren om er niet onder te komen, maar niet te ver om de kans op gezien te worden maximaal te houden. Ze hadden me toen al lang gespot, maar dat wist ik niet. Voorbij de vaargeul merkte ik dat de boot, de Damar, vaart minderde en een vrouw riep me toe vanaf de boot. Ik kon haar niet verstaan en heb alleen steeds heel hard ‘help’ geroepen, want het enige dat ik vooral wilde is dat ze begrepen dat ik in nood was. Misschien dat ze daarom dacht dat ik alleen Engels sprak want daarna bleef ze Engels tegen me spreken.
Aan lijzijde langszij
Kajak1
De Damar draaide dwars op de wind en ik ben naar de boot gepeddeld en langszij gaan liggen. Ik had gedacht dat ze een ladder of touw uit zouden gooien, maar van de vrouw, begreep ik dat dat geen optie was. Achteraf bleek dat de schipper bang was dat ik in het water zou vallen en in de schroef terecht zou komen. Eén keer ging ik ver naar voren en was bang bij voorbij de boeg in de golven en stroming daar te komen. Ik kon ook niet echt zien wat de Damar aan het doen was. Langs de Damar was het ook nogal oncomfortabel met stromingen en klotsen terwijl ik mijn peddel niet kon gebruiken, omdat mijn kano tegen de boot lag. Ik durfde ook niet van de Damar weg te gaan, bang om door de wind te worden gegrepen. Voorbij de boeg van de Damar stonden de hoge golven waar ik nu in ieder geval voor beschut was.